Een persoonlijke ervaring en het me laten zien van een hardnekkig mechanisme is de volgende.
Op een zeer diep punt in mijn leven stond ik op een morgen op in volle angst maar tegelijkertijd de wil om daardoor heen te gaan. En mijn leven nu goed aan te pakken. In die angst en met dat voornemen maakte ik direct mijn ochtendwandeling en na een kilometer hoorde ik een geruis als van grote vleugels en voelde iets of iemand rechts naast me. In die periode schrok ik daar gigantisch van en ging op een bank in het park zitten bidden. De angst bleef, het Iets of Iemand leek verdwenen.
Het was de dag waarop wij met het gezin Sinterklaas vierden. ‘S avonds was er pakjesavond welke wij altijd op een bepaalde manier deden. Ik had grote behoefte aan rust, stilte, uitrusten en slapen. Ik was gigantisch moe. Ik zette dat echter opzij, deed niet wat nodig was voor mijzelf, durfde dat niet uit angst wat men er van zou denken en bleef doorgaan alsof er niets aan de hand was. Zoals ik al vele keren daarvoor in mijn leven gedaan had. Op hetzelfde moment dat ik me bewust was wat ik deed, ging de kamerdeur (welke op een dranger zat) open en daarna weer rustig dicht. Daarna ging de keukendeur naar buiten open en dicht.
Alsof ‘Het’ wilde aangeven: ‘Je voornemen van vanmorgen was van korte duur’. ‘Zoek het zelf dan maar weer even uit’. Ik heb heel lang gewenst dat ‘Het’ weer terug was. Niet wetende dat het nooit echt weg zou gaan.
Mijn vrouw en kinderen waren erbij. Mijn zoon zei: “Dat heb ik nog nooit mee gemaakt”, of woorden van gelijke strekking.
Ik heb het negeren van dat signaal nog vele malen herhaald. Er was buiten ‘wat zullen ze denken’ ook mezelf groot houden erbij en kwaad worden op het moe zijn gevoel en trots en de gewoonte om door te gaan omdat ik me al zolang zo rot voelde en …. een hersteldrift- geneeswoede, als het ware in een trein stappen en niet meer stoppen totdat ik helemaal beter was.