in onvolkomenheden.
Stel ik krijg een hartaanval op mijn werk. Ik kijk daarvoor kwaad mijn baas aan. Het is zijn schuld en ik verwijt hem dat hij mij teveel onder druk heeft gezet.
Is dat realistisch?
Het is wel makkelijk. Ik heb een kapstok gevonden om hetgeen mij overkomen is aan op te hangen. Liever zoeken we de schuld niet bij ons zelf. We zetten alles liefst buiten onszelf. Maar als ik realistisch / eerlijk ben, is dat dan zo? Heb ik niet al eerder signalen gehad welke aangaven dat er iets niet goed ging? Zat ik al zo in een stapelproces dat ik blind was voor de gevolgen? Had ik niet veel eerder de moed moeten hebben om tegen mijn baas te zeggen dat ik er hulp bij moest hebben, dat ik het niet alleen meer aankon? Dat het teveel werd? Dat ik niet meer met plezier bezig was?
En hoe zit het met de ruzies die ik gehad heb, met de gevoelens van kwaadheid en frustraties tegen een ander. Wat is / was mijn eigen aandeel daarin. Zie ik in de ander dingen die ik zelf eigenlijk ook doe maar dat niet van mijzelf wil zien. Ben ik eigenlijk zelf niet begonnen met vervelend doen? Was ik niet vermoeid op het moment dat de ruzie ontstond.